@DrsBos volgen
Acht tellen. Een staande ovatie volgt. Dit keer niet voor de winnaar, maar voor de man die net naar het canvas is gegaan. De derde ronde betekende het einde van Peter Aerts’ carrière. Althans, in de Benelux. Het had zo mooi kunnen zijn; op 41-jarige leeftijd de jeugd nog een poepie laten ruiken. Het mocht niet zo zijn. Tyrone Spong bleek een maatje te groot en maakte daarmee duidelijk tot de elite te behoren tussen de zwaargewichten.
Het weerhield “The Lumberjack” er niet van meteen een rematch met Spong te claimen. Maar dat zal weinigen verbaasd hebben. Want zo was hij en zo zal hij ook altijd blijven: strijdbaar. Het was een passend afscheid van de man die Nederland en de rest van de wereld sinds 1988 (!) zoveel kickboks-genot heeft gegeven.
Het afscheid van Aerts was niet het enige wat van deze avond zal blijven hangen. Vlak voor de partij van Aerts en Spong had Simon Rutz de microfoon ter hande genomen en verteld dat hij zijn It’s Showtime had verkocht aan Glory. Deze geruchten waren eerder op de dag al op Twitter te lezen en bleken dus geen roddel en achterklap, maar de naakte waarheid. Niet alleen namen we dus afscheid van een legendarische vechter, maar ook van een kickboksorganisatie die de afgelopen jaren haar sporen had verdiend in de vechtsport.
En dan de Neus. Het is te hopen voor Rustemi Kreshnik dat hij connecties heeft met Robert Schoemacher, want het zag er niet best uit. Goeie genade. Een spijkerharde knie van Bouzidi deed de Neus van Albanië instorten als een kaartenhuis tijdens het orkaanseizoen. Ook Hesdy Gerges kwam niet zonder kleerscheuren uit zijn verloren duel met up and comer Rico Verhoeven. Al in de tweede ronde werd duidelijk dat de rechterhand van ‘Fighterheart’ onbruikbaar was. Rico vocht de partij professioneel uit en won terecht via unanieme beslissing.
Ook zonder ‘zichtbaar’ lichamelijk letsel gingen een aantal vechters naar de grond om vervolgens niet tijdig op te staan. De snelste KO kwam op naam van Andy Ristie, die slechts 20 seconden nodig had om zijn Franse opponent groggy naar de vloer te zenden. Dzevad Poturak overkwam dit zelfs drie keer tegen Daniël Ghita, die met zijn verwoestende trappen andermaal dood en verderf zaaide in de lever van de Bosniër.
Wat de beleving van deze avond compleet maakte was de prachtige ambiance, die werd gecreëerd door de perfecte locatie en een enthousiast publiek. We kijken nu al met smart uit naar de volgende editie van It’s Showtime’, o wacht, Glory World Series, of is het toch IT’S GLORYTIME…