Twitter: @DrsBos
Unanimous decision, majority decision, split decision, unanimous draw, majority draw en split draw. In het hedendaagse MMA zijn dit de mogelijke uitkomsten wanneer een gevecht beslist moet worden door de 3-koppige jury. Het is de ‘minst slechte’ manier om een winnaar aan te wijzen in een gevecht waar een submission of (T)KO niet voor een vroegtijdig einde heeft gezorgd. Maar zoals in elke sport waarin gejureerd wordt, houden sommige beslissingen de gemoederen bezig. Zo ook het main event van UFC 143…
[caption id="attachment_549" align="alignright" width="300" caption="bron: news10.net"][/caption]Diaz en Condit gingen elkaar 5 ronden te lijf in een gevecht voor de UFC welterweight interim titel. Het verloop is vrij makkelijk te schetsen: gedurende 25 minuten was het Diaz die het gevecht dirigeerde, maar in zijn jacht stuitte hij keer op keer op het goede voetenwerk van ‘The Natural Born Killer’, die met sterke combinaties, spinning back fists en geplaatste low kicks buiten het bereik van de ‘Stockton slap’ wist te blijven. De juryleden riepen Condit unaniem tot winnaar uit. Diaz was het hier niet mee eens en gaf aan het volgens hem incestueuze MMA-wereldje de spreekwoordelijke rug toe te keren.
Had hij, en duizenden met hem, een punt in zijn relaas dat hij de kampioensriem had verdiend? Misschien. Er zijn talloze andere gevechten op te noemen waarbij men vraagtekens heeft/had bij de uitkomst. Het schoolvoorbeeld is Bisping vs. Hammill tijdens UFC 75; twee juryleden scoorden het gevecht 2-1 (gewonnen rondes) in het voordeel van Bisping en één jurylid scoorde het gevecht 3-0 voor Hammill. Hoe is het mogelijk dat er zo’n enorm verschil zit tussen de beslissingen? Het heeft te maken met de vier punten waarop de juryleden hun beslissing baseren: Effective striking, grappling, aggression and octagon control. Problematisch wordt het wanneer we kijken naar de definiëring van deze criteria. De definities zijn namelijk langdradig, ingewikkeld en onduidelijk. Dit zorgt ervoor dat ze ook verschillend te interpreteren zijn. Zo staat er bij ‘Effective striking’ een ellenlang verhaal:
Clean Strikes
1. The fighter who is landing both effective and efficient clean strikes.
2. There are two ways of measuring strikes:
- the total number of clean strikes landed (more efficient)
- the total number of heavy strikes landed (more effective)
The heavier striker who lands with efficiency, deserves more credit from the Judges than total number landed.
1. If the striking power between the fighters was equal, then the total number landed would be used as the criteria.
2. The total number of strikes landed, should be of sufficient quantity favoring a fighter, to earn a winning round.
Strikes thrown from the top position of the guard, are generally heavier and more effective than those thrown from the back.
1. Thus a Judge shall recognize that effective strikes thrown from the top guard position are of “higher quality”, than thrown from the bottom.
2. The Judge shall recognize that this is not always the case.
However, the vast majority of fighters prefer the top guard position to strike from. This is a strong indication of positional dominance for striking.
Snapt u het nog? Dit is slechts 1 van de 4 criteria waar een jurylid op moet letten! Ook de omschrijving van de overige 3 laat wat duidelijkheid en hanteerbaarheid behoorlijk te wensen over. Bovendien, hoe moet een oud en seniel jurylid als Cecil Peoples in godsnaam kunnen bijhouden hoeveel strikes er afgeleverd zijn en hoe ‘clean’ en ‘heavy’ deze waren? Wanneer is een strike überhaupt clean en heavy? Zolang definities niet versimpeld worden en meetinstrumenten ontoereikend zijn, zullen door interpretatieverschillen controversiële beslissingen schering en inslag blijven. Of moeten we hier niet te moeilijk over doen omdat het een onderdeel is van de charme van de sport? You be the judge…
Ik snap het niet. Kun je het nog eens uitleggen voor de domme mensen.
En die Cecil Peoples moeten ze helemaal wegsturen. Hij kan eens niet normaal jureren!
[...] lezen? Klik hier. Tags: Carlos Condit, Nick Diaz, UFC [...]
Een split decision is per definitie een aanwijzing dat het systeem niet deugt. Met objectieve meetinstrumenten kan er sowieso maar 1 uitkomst mogelijk zijn!