Vallen en opstaan met Michael Duut
Evolutie als mens en als vechter. Daar is het Michael Duut allemaal om te doen. Na de klinkende overwinning op de Amerikaan Dustin Jacoby in London is zíjn tijdperk aangebroken, zo laat hij Fightblog weten.
Zo’n vijfduizend toeschouwers in de ExCel Arena en vele duizenden kijkers via de livestream waren getuige van het sterke optreden van de geboren Groninger tijdens Glory 5. “In London tussen de toppers staan waar ik vroeger tegen opkeek was een droom die uitkwam. Om dan, ondanks het onrustige begin, zo mijn partij te winnen geeft een heerlijk gevoel.” Van een leien dakje ging de opmaat naar het gevecht tegen de Amerikaan namelijk allerminst. “Ik kreeg 5 minuten voor ik op moest komen te horen dat ik mijn broekje en shirt niet aan mocht vanwege de sponsoring die erop stond. Toen moest ik dus heel snel op zoek naar een ander broekje. Uiteindelijk vond ik er één, maar echt prettig was het niet.” Vroeger zou zo’n knullige situatie hem het hoofd op hol hebben gebracht. Maar niet de nieuwe en verbeterde Duut. Deze eet, drinkt en ademt vechtsport. Niets zal hem tegenhouden om zijn uiteindelijke droom van een wereldtitel te verwezenlijken.
In het verleden heeft de 23-jarige Duut nogal eens te kampen gehad met tegenslagen. Zijn gedrag tijdens de nederlaag die hij leed tegen Anderson ‘Braddock’ Silva in Leeuwarden verdiende niet de schoonheidsprijs, zo erkent hij. “Ik heb een bepaalde soort vijandigheid nodig om goed te kunnen presteren, om ‘in het gevecht’ te komen. Dat sloeg vroeger soms wat door naar de verkeerde kant.” Maar vooral de nederlaag tegen Rustemi Kreshnik tijdens IT’S SHOWTIME 56 is hem niet in de koude kleren gaan zitten. “Tegen Rustemi zat het privé niet allemaal lekker, ik twijfelde zelfs of ik wel kon vechten. Maar ik vond dat ik moest, er waren mensen die op me rekenden.” De nederlagen zetten hem aan het denken.
Hij besloot contact te zoeken met een sportpsycholoog, die hem naar eigen zeggen geholpen heeft de zaken in perspectief te zetten. “Na de nederlaag tegen Kreshnik besloot ik dat het anders moest en ik merkte dat ik er veel baat bij had om met een professional te praten over mijn zorgen, maar ook over de dingen die ik nog wil bereiken.” Een andere cruciale stap die Duut weer in de juiste richting heeft weten te duwen is de overstap naar de Mejiro Gym. André Mannaart en Stefan Berkenpas zijn daar de sleutelfiguren die hem hebben gebracht waar hij nu is. “Ik heb heel veel te danken aan mijn trainers André en Stefan, die me elke dag weer pushen om beter te worden.” Naast deze externe factoren zijn het ook vooral zijn drive en zijn overtuiging geweest die hem er doorheen hebben gesleept. “Ik wil gewoon zo graag slagen, ik doe er alles voor. Het liefst train ik 7 dagen per week, 24 uur per dag. Na een gevecht kan ik niet wachten om weer de ring in te stappen. Het is maar goed dat mijn trainers me af en toe afremmen,” zegt hij met een glimlach.
Heb je het over Duut’s hoogtepunten in zijn nog prille carrière, dan heb je het naast zijn overwinning van zaterdag zeker ook over zijn epische veldslag met Ricardo Van den Bos, afgelopen november. “Vooral de timing van deze overwinning was prettig, ik had namelijk net van Kreshnik verloren. Hiermee bewees ik dat het nog steeds goed zat, zowel met mijn talent als vechter als met mijn wilskracht.” De bizarre slow-motion knock-out van Duut werd al snel opgepikt door de media en werd genoemd als één van de mooiste, zo niet dé mooiste, van 2012. Tot op de dag van vandaag is het verslag over de krachtmeting één van de best gelezen topics op Fightblog.
De 1 meter 92 lange Duut vloog in januari naar Miami om op bezoek te gaan bij Antonio ‘Bigfoot’ Silva. Inderdaad, de man die verantwoordelijk was voor het onschadelijk maken van Alistair Overeem. Duut assisteerde de Braziliaan in de voorbereiding op zijn gevecht. “Via mijn trainer hoorde ik dat Bigfoot op zoek was naar sparringpartners en dat hij had gevraagd of ik hem wilde helpen.” Duut nam deze uitdaging aan en verbleef een aantal weken in Amerika. Daar pikte hij ook een graantje MMA mee. “Ik zei tegen Silva: I help you, you help me. Dus heb ik met de begeleiding van Silva ook wat MMA moves geleerd en ik moet zeggen, dat lag me wel.”
Voorlopig zal het echter bij het kickboksen blijven, want dat is de plek waar hij zijn naam wil vestigen. Dat is de plek waar hij herinnerd wil worden als een groot sportman. “Ik weet niet wanneer ik weer in de ring stap, misschien in mei in Kroatië. Maar ik weet wel dat ik nog lang niet klaar ben. Kickboksen is mijn passie, ik doe niets liever.” Op de vraag of hij verder nog iets kwijt wilde, antwoordde Duut: “Ik wil nogmaals benadrukken hoeveel mijn coaches André en Stefan voor me betekenen en ze bedanken voor de steun. En ook Peter Aerts, met wie ik de laatste tijd veel gespard heb.”
Het tekent de groei die de persoon en de vechter Michael Duut heeft doorgemaakt. Arrogantie, impulsiviteit en onvolwassenheid hebben plaatsgemaakt voor nederigheid, dankbaarheid en zekerheid; de zekerheid dat de topper tegen wie beginnende vechters opkijken óóit Michael Duut zal zijn.
Wow, wat een mooi intervieuw! Duut is een beest
Hahaha Duut is Bruut. Lees dees ook duuts!
https://fightblog.nl/2013/no-matter-what-the-duut-abides/