Een open brief aan Alistair
Anderhalve week. Zo lang heeft het geduurd voordat ik eraan toe ben om dit stuk te schrijven. De beelden aangaande de vernietiging van ruim 120 kilo zelfingenomenheid staan op mijn netvlies gebrand. Vastgezet in de hoek van de kooi, aangevallen door een roofdier met een missie. Nog nooit zag de buitenaardse pezigheid van Alistair er zo hulpeloos uit.
De wekker ging om 3.51. Op die manier kon ik nog één keer snoozen voordat ik uit bed stapte om mijn PayPerView te cashen. Eerst een bakje koffie. Zenuwen. Anticipatiezweet. Ik voelde me weer net als toen ik MMA ontdekte. Benavidez verslaat McCall via decision in een aantrekkelijke start van de ‘avond’. Maia wint in een veel minder spectaculair gevecht van John Fitch. Whatever.
Maar dan. Het moment van de waarheid. Het uur U. Antonia ‘Bigfoot’ Silva is als eerste aan de beurt. Wat een buitenproportioneel grote schedel heeft die man toch. Des te makkelijker is ‘ie te raken hoor ik mezelf denken. Dan is het even stil. Na dik een jaar in de wachtkamer maakt onze Alistair Overeem zijn rentree. Maar al tijdens zijn minutenlange opkomst bekruipt me een raar gevoel. Hij is te rustig. Te zelfverzekerd. “Je bent f*cking Tiësto niet!“, zeg ik hardop.
Ik besluit een win-win situatie voor mezelf te creëren. Mijn browser krijgt de opdracht naar Unibet te surfen. Daar zet ik een X bedrag in op de winst van Bigfoot. Mocht mijn voorgevoel kloppen, dan haal ik er in ieder geval nog financieel gewin uit. Mijn hart racet. Arianny zwaait routineus met haar bordje, maar het doet me niks. Ik lijd aan tunnelvisie. Bruce schreeuwt de namen van de gladiatoren zoals alleen hij dat kan en eindelijk kunnen we los.
Alistair speelt met Bigfoot in de eerste 2 ronden, maar nog steeds ben ik er niet gerust op. De in zijn eer gekrenkte Braziliaan is nog immer gevaarlijk. En dan gebeurt het. Na 20 seconden in de derde ronde doet karma zijn ding. Met een aantal mokerslagen weet Bigfoot onze landgenoot genadeloos met beide beentjes op de grond te zetten. Ik word gek. Het doet pijn om Alistair levenloos naar het canvas te zien gaan. Het dringt langzaam tot me door.
Maar godver, Alistair, je hebt het er ook wel een beetje naar gemaakt. Eigen f*cking schuld! Net doen of dit gevecht het hakken-billen en knieheffen is voor de echte krachtproef tegen Cain. Maar daarmee heb je die trotse Braziliaan met XXXXL handschoenen alleen maar op scherp gezet. Ik snap dat je geen moer geeft om wat anderen van je vinden, getuige het shirt waarmee je naar de weging kwam. Maar wat sta je er lullig op nu. Lees de comments onder artikelen die over jou gaan maar niet.
Beduusd neem ik mijn geldbedrag in ontvangst. Het is slechts een pleistertje voor een veel grotere wond. Verdoofd kijk ik de rest van de card. Waarom Alistair, waarom ben je zo opzichtig in het drijfzand van onderschatting en overmoed gestapt?
Blij verrast was ik toen ik vandaag hoorde dat je in mei alweer de kans krijgt om je te revancheren. Ditmaal tegen Junior Dos Santos, wat betekent dat je met een overwinning meteen dicht bij een titelgevecht in de buurt komt. Neem alsjeblieft mijn volgende tips ter harte: volg een lesje “Bescheidenheid voor dummies”, plak je wc vol met tegeltjes “Hoogmoed komt voor de val” en ga trainen als Rocky in zijn prime (inclusief sneeuw en amateuristische fitnessapparatuur). Fuck je twitter, fuck je docu; bezin en ga underground. Doe het voor je haters…
 @DrsBos volgen |
Schrijver: Colin E-mail: Bio: Cofounder van fightblog. Als hobbyschrijver en vechtsportliefhebber gebruik ik mijn sociaalpsychologische achtergrond voor de artikelen die ik schrijf. |
