Hoe de K-1 mijn nostalgische snaar raakte
Natuurlijk ga ik kijken hoe de K-1 de World Grand Prix van 2012 op 15 maart in 2013 afsluit. Misschien had ik mij er eerder toe moeten zetten. Mijn interesse raakte samen met de K-1 even in een zijspoor. Toch ben ik weer getriggerd om het schaarse nieuws rondom K-1 te volgen. Mijn nostalgische snaar werd namelijk geraakt door deze foto:
Het is niet de match-up die mijn interesse wekte. Enkel de naam Alexey Ignashov bracht relevantie terug in het beeld dat ik langzaam van de K-1 kreeg. Ik realiseerde mij namelijk dat het niet de mensen in de organisatie zijn die een evenement maken. Het zijn de vechters en de strijd die zij leveren. Persoonlijk is dat voor mij vooral bepalend voor het succes van een evenement. De naam Ignashov brengt voor mij weer wat shine op de naam K-1. Waarschijnlijk ben ik één van de weinigen, maar zeker niet de enige die hongerig hunkert naar nieuw bewegend beeld van The Red Scorpion.
Zijn mooiste momenten heb ik letterlijk grijs gedraaid. De VHS-casettes vangen sinds de opkomst van Youtube alleen nog maar stof. Maar ik herinner me nog goed hoe gedreven ik zijn K-1 gevecht op Eurosport vastlegde. Zorgvuldig stopte ik elke keer met opnemen wanneer de reclame startte. Autistisch bleef ik met mijn vinger op de Rec-knop zitten wachten om niets te missen.
Ik heb videobanden van alle vechters die toentertijd op Eurosport te zien waren. Alleen de beelden van Ignashov vertonen sporen van slijtage door het afspelen terugspoelen en weer afspelen. Om de magie van zijn opkomst met de snerpende vioolmuziek te beleven. Om te leren hoe je boelkloedig je nervositeit onderdrukt. En om de kunst van zijn voetenwerk af te kijken die hem de naam ‘The Red Scorpion’ heeft gegeven.
Waarom ik zo opvrolijk van het vooruitzicht op een nieuw gevecht van Ignashov heeft te maken met hoop die ik koester. Vooral hoop dat er nog wat voor Alexey in zit. Hoop dat hij zijn verloren talent als routinier eindelijk gaat benutten. Iedereen heeft wel eens in bepaalde fases van zijn leven een idool. Bij mannen is er soms sprake van een man-crush, omdat zij graag op hun idool willen lijken. Ik ben ook zo’n triest figuur die het leven van zijn voorbeelden romantiseert. De Wit-Rus was op een bepaald moment in mijn leven ook zo’n persoon voor mij. Praten over deze gevoelens kon ik echter met niemand. De vlam van mijn vurige man-crush op Alexey ‘The Red Scorpion’ Ignashov was daarom bijna gedoofd. Nu is het vuur weer aangewakkerd en leeft Ignashov weer als een candle in the wind in mijn dromen. Hopelijk kickt hij Poturaks ass en maakt hij één van die dromen waar. Op 15 maart in het Kroatische Zagreb krijgen we het wellicht te zien.
Omdat Ignashov door verkeerde keuzes en slecht management nooit écht de verwachtingen waar heeft kunnen maken, ben ik altijd blijven hopen op een genadeloze terugkeer van deze ringkunstenaar. Met tranen in mijn ogen, luisterend naar de stem van Robert de Niro, kijk ik vaak naar dit filmpje. Mijn hart vult elke keer met hoop.
 @peterklosters volgenGoogle |
Schrijver: Peter E-mail: Bio: In mijn schrijfstijl ken ik weinig nuances en ik gebruik veel waarde-oordelen en schuttingtaal. Naast Fightblogger ben ik ook de admin van deze site. Dus ik zoek altijd naar de knock-out bij zoekmachines met mijn kwetsende SEO trefwoorden. |
